Οι Τσιριτσάντσουλες ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ 5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΕΛΑΝΥΔΡΟΣ
Ακολουθούν λεπτομέρειες για την παράσταση!
Details in English and Deutsche.
mail: tsiritsantsoules@gmail.com
Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν:
ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ
Μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε κείμενα των Αλαίν Γκιγιάρ, Τζον Ντος Πάσος, Νικόλα Σάκκο και Μπαρτολομέο Βαντσέττι.
Συντελεστές
Παίζουν: Ντίνα Μαυρίδου, Γιάννης Αδρίμης, Μαρίνος Μουζάκης
Σκηνοθεσία: Μαρίνος Μουζάκης
Μάσκες, Κοστούμια: Μαρία Μαρκοπούλου
Διεύθυνση παραγωγής: Ντίνα Μαυρίδου
Κινησιολογική επιμέλεια: Ηρώ Κατσιφλώρου
Τεχνική υποστήριξη: Κώστας Βαλατσός
Δραματουργική σύνθεση, μουσικές επιλογές, παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2021
Έχουν χρησιμοποιηθεί ιστορικές αναφορές από το επίμετρο της Λίας Γυιόκα στην αυτοβιογραφία του Μπαρτολομέο Βαντσέττι (Ιστορία μιας προλεταριακής ζωής εκδ. Κουρσάλ 2014).
Ακούγονται τα τραγούδια:
O profughi d'Italia (Πρόσφυγες απ’ την Ιταλία) του Pietro Gori, μτφ: Γιάννης Αδρίμης, Μαρίνος Μουζάκης.
Lacrime e' cundannate (Δάκρυα για τους καταδικασμένους) του Alfredo Bascetta, μτφ: Riccardo Delli Veneri, Μαρίνος Μουζάκης.
Il Galeone (Η γαλέρα) στίχοι: Belgrado Pedrini, μουσική: Paola Nicolazzi, μετάφραση αγνώστου, αλιευμένη από το διαδίκτυο.
Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.
Υπόθεση
5 Μαΐου 1920, Βοστώνη, ΗΠΑ: Δύο ιταλοί μετανάστες αναρχικοί, ο Μπαρτολομέο Βαντσέττι και ο Νικόλα Σάκκο, συλλαμβάνονται για ανατρεπτική δράση, αλλά στην συνέχεια κατηγορούνται για μία ένοπλη ληστεία μετά φόνου. Η δίκη που ακολουθεί είναι στημένη, βασισμένη σε ένα σαθρό κατηγορητήριο και οδηγεί στην καταδίκη των δύο αναρχικών σε θάνατο. Η συγκλονιστική παγκόσμια κινητοποίηση αλληλεγγύης που θα ακολουθήσει, δεν θα καταφέρει να ανατρέψει την απόφαση, κι έτσι οι Σάκκο και Βαντσέττι θα εκτελεστούν στην ηλεκτρική καρέκλα στις 23 Αυγούστου 1927.
Για την παράσταση
Η υπόθεση των δύο αναρχικών Σάκκο και Βαντσέττι υπήρξε μια από τις πιο πολύκροτες δικαστικές υποθέσεις, καθώς και μία από τις μεγαλύτερες κακοδικίες του εικοστού αιώνα. Μιλάμε για τις αρχές του αιώνα, την εποχή που η καταστολή ενάντια στο εργατικό κίνημα έχει γιγαντωθεί και η υστερία απέναντι στους μετανάστες έχει κορυφωθεί. Είναι η ιστορία δύο εργατών μεταναστών και αναρχικών που συνθλίβονται μέσα σε ένα «καφκικό» σύστημα, για παραδειγματισμό, χωρίς κανένα στοιχείο εναντίον τους, με κατασκευασμένες μαρτυρίες και εξαφάνιση πειστηρίων. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός που πέφτει σαν κεραυνός στο κεφάλι δύο φτωχών εργατών, που θα δικαιωθούν και θα αποκατασταθούν μόνο 50 χρόνια από την εκτέλεσή τους, το 1977 από τον κυβερνήτη της Μασαχουσέτης την εποχή εκείνη, Μάικλ Δουκάκη.
Για μας αυτή είναι μια ιστορία, που όχι μόνο μας σμίλεψε πολιτικά στη νεανική μας ηλικία, αλλά κυρίως μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί, γιατί απλά η διαχρονικότητά της είναι εφιαλτικά οδυνηρή σχεδόν έναν αιώνα μετά. Η καταστολή και ο ρατσισμός είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του νέου ολοκληρωτισμού που επιχειρείται να επιβληθεί παγκόσμια. Η ιστορία των Σάκκο και Βαντσέττι είναι με έναν τρόπο η δική μας ιστορία, σε μια χώρα που ακόμα οδηγούνται εκδικητικά στη φυλακή άνθρωποι με ατράνταχτα άλλοθι, σε μια περίοδο που πρέπει να διαφυλάξουμε τη μνήμη ως όπλο ενάντια στη λήθη που προσπαθεί να επιβάλει η εξουσία.
Η ιδέα προέκυψε διαβάζοντας το ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλαίν Γκιγιάρ. Ξεκινήσαμε να σκαλίζουμε τη σχετική βιβλιογραφία και έτσι καταλήξαμε στο δραματουργικό σχεδίασμα που αποτέλεσε τη βάση της δικής μας παράστασης. Την περίοδο της μελέτης του υλικού, εντυπωσιαστήκαμε από την διαχρονικότητα των στοιχείων της κοινωνικής πάλης που διεξάγονταν εκατό και πλέον χρόνια πριν, από τις βρόμικες μεθόδους του κράτους και του παρακράτους ενάντια στους ανθρώπους που αντιστέκονται, τη δύναμη του εργατικού κινήματος της εποχής, αλλά κυρίως από τον λόγο στα γραπτά αυτών των δύο φτωχών εργατών-μαρτύρων. Ένας λόγος απλός, αλλά βαθιά ουμανιστικός και πολιτικά τόσο προωθημένος, που σε κάνει να ανακαλύψεις ξεχασμένες έννοιες και αισθήσεις που ξεπροβάλουν νέες και φρέσκιες μπροστά σ’ ένα σύγχρονο κουρασμένο και κατακερματισμένο παγκόσμιο κίνημα. Ήταν, να μην ξεχνάμε, η εποχή που οι εργάτες ακόμα ονειρεύονταν έναν καλύτερο κόσμο για όλους τους ανθρώπους και που πίστευαν πως θα το πετύχουν.
Η ιστορία του Νικόλα Σάκκο και του Μπαρτολομέο Βαντσέττι μας ενέπνευσε, μας συγκίνησε, μας ταξίδεψε, μας έμαθε πράγματα και μας ανέθεσε την αποστολή να μην αφήσουμε τη λήθη να κυριαρχήσει. Έτσι καταλήξαμε σε αυτή μας την παράσταση...
A theatrical performance based on texts by Alain Guillaume, John Dos Passos, Nicolas Sakko and Bartolomeo Vancetti.
Actors: Dina Mavridou, Giannis Adrimis, Marinos Mouzakis
Director: Marinos Mouzakis
Masks, costumes: Maria Markopoulou
Production manager: Dina Mavridou
Kinesiological care: Iro Katsiflorou
Technical support: Costas Valatsos
Dramatic composition, music selection, production: Tsiritantsoules 2021
Historical references from Lia Gioka's epitaph in Bartolomeo Vancetti's autobiography (A History of a Proletarian Life, published by Kursal 2014) were used.
These songs can be heard:
O profughi d'Italia (Refugees from Italy) by Pietro Gori, mtf: Giannis Adrimis, Marinos Mouzakis.
Lacrime e 'cundannate (Tears for the Convicts) by Alfredo Bascetta, edited by Riccardo Delli Veneri, Marinos Mouzakis.
Il Galeone Lyrics: Belgrado Pedrini, Music: Paola Nicolazzi, Translation by Unknown.
We thank the anti-authoritarian, anarchist hangout Antipnia for hosting our rehearsals and all the squeaks that helped produce this show.
The case:
May 5, 1920, Boston, USA: Two Italian immigrant anarchists, Bartolomeo Vancetti and Nicola Sakko, are arrested for subversive activities but are later charged with armed robbery. The subsequent process is rigged, based on a shaky indictment, and leads to the two anarchists being sentenced to death. The shocking global mobilization of solidarity that followed cannot reverse the decision, and so Sakko and Vancetti were executed on the electric chair on August 23, 1927.
About the performance:
The case of the two anarchists Sakko and Vancetti was one of the most controversial court cases and one of the greatest crimes of the 20th century. We are talking about the beginning of the century, a time when the repression against the labor movement has increased and the hysteria towards immigrants has reached its peak.
It is the story of two migrant workers and anarchists who, as a warning example, are crushed in a "Kafkaesque" system with no evidence against them, with fabricated testimony and the disappearance of evidence. A whole state apparatus that strikes like lightning on the heads of two poor workers who are being rehabilitated just 50 years after their 1977 execution by the then governor of Massachusetts, Michael Doukakis.
For us, this is a story that not only shaped us politically in our youth, but above all a story that should not be forgotten, because its timelessness alone is nightmarishly painful almost a century later. Repression and racism are the dominant elements of the new totalitarianism that wants to assert itself worldwide. The story of Sakko and Vancetti is in a way our story in a country where people with unwavering alibi are still being avenged in prison, at a time when we must preserve memory as a weapon against the oblivion that the ruling power tries to impose on us.
The idea arose from reading the play of the same name by Alain Guillaume. We started digging up the literature, and that's how we came up with the dramatic design that formed the basis of our own performance. While studying the material, we were impressed by the timelessness of the elements of the social struggle waged more than a hundred years ago, the dirty methods of the state and para-state against the resistance fighters, the power of the labor movement of the time, and mainly the language in the Writings of these two poor working-class martyrs.
A simple language, but deeply humanistic and politically so progressive that one discovers forgotten concepts and sensations that appear new and fresh in the face of a modern, tired and fragmented world movement. Let's not forget, it was the time when workers still dreamed of a better world for all people and believed in being successful.
The story of Nicolas Sakco and Bartolomeo Vancetti inspired us, moved us, taught us things and taught us the mission not to let forgetting prevail. This is how we came up with this performance
Σχόλια