Διαχωρισμός στο κράτος του Βελγίου.Διάσπαση στους Οικολόγους Πράσινους

Του Δημήτρη Χρυσαφίδη

Η Ελλάδα που ομφαλοσκοπεί δυστυχώς απαιτεί συχνά οι άλλοι να ασχολούνται μαζί της αλλά εκείνη σπάνια ασχολείται με τους άλλους. Η Ελληνική αλαζονεία εμφανίζει λίγες εξαιρέσεις, λίγο Παλαιστίνη, λίγο Ιταλία, άντε και στην Αυστρία χοντρικά, μια και έχουμε την εκπρόσωπο την Μαρία Βασιλάκου σαν κοινό παρονομαστή. Τι γίνεται με τις άλλες χώρες της Ευρώπης; Την ίδια μέρα που οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν το ετήσιο συνέδριό τους στην Αθήνα η τύχη μιας χώρας της Ευρώπης κρίνεται στις εκλογές. Το Βέλγιο θα πάψει να υπάρχει. Ήρθε ο καιρός του χωρισμού. Η πλούσια ολλανδόφωνη Φλάνδρα δεν θέλει να ενισχύει την φτωχή γαλλόφωνη Βαλλονία. Βαρέθηκαν πια την συγκατοίκηση. Εννέα χρόνια μετά το 1821, ιδρύθηκε το κράτος του Βελγίου, ένα κράτος φτιαχτό για να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στους δύο γίγαντες την Γερμανία και την Γαλλία. Του δώσαν και ένα κομμάτι του Λουξεμβούργου για να μεγαλώσει κι’άλλο, το βομβάρδισαν και ισοπέδωσαν τις πόλεις του στον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό συμβαίνει με τους ισορροπιστές. Σήμερα λένε για την Αϊτή, τότε λέγαν για το βομβαρδισμένο Βέλγιο. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΒΕΛΓΙΟ ήταν το σύνθημα που σήμερα ακούγεται σαν ανέκδοτο. Οι δύο γλωσσικές εθνότητες ζήσαν μαζί. Υπέφεραν μαζί. Μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα οι γαλλόφωνοι, που σήμερα δεν είναι πλειοψηφία, δεν επέτρεπαν στους Ολλανδόφωνους να χρησιμοποιούν την γλώσσα τους. Μόνο στα κρυφά. Στον στρατό, ήδη κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ξεκίνησε το κίνημα του μετώπου για να αποκτήσουν οι ολλανδόφωνοι την χαμένη τους περηφάνια. Σιγά- σιγά αποκτήσαν τα χαμένα τους δικαιώματα, χωρίστηκε το Βέλγιο σε τρεις ζώνες (η τρίτη ήταν η πρωτεύουσα, οι Βρυξέλλες, που θεωρήθηκε δίγλωσση ενώ είναι βασικά γαλλόφωνη), και μπήκαν οι διαχωριστικές γραμμές. Και εκεί που ο πλούτος ήταν στον Νότο με τα ανθρακωρυχεία, μεταφέρθηκε στον βορρά με την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Η γλωσσική γραμμή χαράχτηκε αλλά υπήρχαν κάποια ξεχασμένα χωριά στην μια ή στην άλλη ζώνη. Η γραμμή ξαναχαράχτηκε και οι ξεχασμένοι πήγαν με τους «δικούς» τους, μετά και από χρήση βίας. Το πανεπιστήμιο της Λουβένης, με παράδοση από την Αναγέννηση, βρέθηκε στην Φλάνδρα. Οι γαλλόφωνοι καθηγητές έπρεπε να σηκωθούν να φύγουν. Μετανάστες στην ίδια τους την χώρα, εγκαταστάθηκαν στον νότο, την Βαλλονία, χτίζοντας την Νέα Λουβένη, κάτι δηλαδή σαν Νέα Σμύρνη. Οι ολλανδόφωνοι τραβούν τώρα και άλλο το σχοινί. Θέλουν διαζύγιο. ΖΗΤΩ Η ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΛΑΜΑΝΔΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ φωνάζουν κάποιοι απ’ αυτούς. Οι φτωχότεροι Βαλλόνοι είναι έτοιμοι να φύγουν. Το ένα κράτος γίνεται δύο ή τρία, με τις Βρυξέλλες να παίζουν τον μπαλαντέρ που τελικά κανείς δεν θέλει για δικό του. Μπορεί να είναι πρωτεύουσα της Ευρώπης, αλλά θα παύσει να είναι πρωτεύουσα της χώρας που ήταν για πάνω από έναν αιώνα. ΒΕΛΓΙΟ ΤΕΛΟΣ.

Ελάχιστα κόμματα είναι υπέρ της συνέχισης της ύπαρξης της χώρας. Ανάμεσα σ’αυτά και οι Οικολόγοι/Πράσινοι : τι σύμπτωση και αυτή: στο Γαλλόφωνο κομμάτι λέγονται οικολόγοι (ECOLO) ενώ στο ολλανδόφωνο λέγονται Πράσινοι. Μια διάσπαση ενόψει. Ένα ακόμη πισωγύρισμα στην ένωση των εθνών και στην συνεργασία για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Νέες διαχωριστικές γραμμές, ο χθεσινός συμπατριώτης γίνεται ξένος και αντίπαλος, οι φίλοι χωρίζουν. Ζευγάρια, έρωτες, όλα υπό αμφισβήτηση. Επιλέξτε τον τόπο σας. Πού ανήκεις ρε φίλε, στον Τρεμόπουλο, στο Τσουνάμι, στους Διακοτσιρώνηδες ή μήπως είσαι Χρυσογελικός; Διαχωρισμοί, διχόνοιες, αντιπαλότητες. Κάθε άλλο παρά οικολογική προσέγγιση. Οι φράξιες και οι δικοί μας άνθρωποι, τα δικά μας παιδιά, ή δήλωση προτίμησης, η αναγκαστική επιλογή, διαίρει και μη βασίλευε. Ο μικρός γίνεται μικρότερος και ο ασήμαντος ακόμη πιο ασήμαντος. Η νομή της εξουσίας, η αλαζονεία, η αντιπαλότητα ανασταλτικοί παράγοντες για την κοινή δράση. Μήπως ήρθε ο καιρός να αντιστρέψουμε το κλίμα. Μήπως πρέπει να διερευνήσουμε τι πρέπει να γίνει για να ζούμε αρμονικά, τι φταίει και δημιουργούνται αντιδραστικά κινήματα, τι φταίει και σχηματίζονται φράξιες. Μήπως μια ποδοσφαιρική αντίληψη της πολιτικής, μήπως ή έλλειψη της ελεύθερης βούλησης (ακόμη και λάθος να κάνει, φίλος μου είναι και δεν μπορώ να τον προδώσω), έλλειψη αντικειμενικότητας στην θεώρηση των πραγμάτων, προσωπικές φιλοδοξίες. Σαράκι, σαν εκείνο στο Βέλγιο. Ρωτήσαν τα παιδιά από την Βαλλονία και την Φλάνδρα για την άποψή τους για τους άλλους. Τέτοιο μίσος δεν ακούν ούτε από τα Ελληνόπουλα για τα Τουρκάκια και αντίστροφα. Τα βαλλονάκια είπαν ότι οι φλαμανδοί δεν είναι Βέλγοι, ενώ όταν είπαν στα φλαμανδάκια ότι θα ανεβεί η στάθμη της θάλασσας και θα πρέπει να πάνε για να σωθούν αναγκαστικά στον ορεινό νότο (Βαλλονία) εκείνα είπαν «καλλίτερα στο Κογκό παρά στην Φλάνδρα». Ας βάλουμε φρένο στην παράνοια. Να θεσπίσουμε κανόνες που δεν θα αφήνουν δυσαρεστημένους, θα αποκλείουν τις διακρίσεις, θα στηρίζουν τον εθελοντισμό (γιατί τον χρειαζόμαστε) και δεν θα δηλητηριάζουν το κλίμα. Κλιματική αλλαγή λοιπόν, και ας ευχηθούμε και οι Βέλγοι να μην χάσουν την χώρα τους. Κάποια φίλη μου Φλαμανδή θα ψηφίσει στις εκλογές Βαλλόνους. Αυτό θεωρείται προδοσία για τους Φλαμανδούς αλλά τελικά είναι μια υπέρβαση. Υπέρβαση θέλουμε κι’ εμείς. Ας ψηφίσουμε λοιπόν τους «άλλους».

 

Δημοσιεύθηκε από egpkath