Ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης Πρέβεζας.Εισήγηση της Καλλιόπης Μιχελάκου

Μαρτίου 11, 2011 in Υγεία

Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες ο καθένας και κουβαλώντας διαφορετικές εμπειρίες εργασιακές ή κινηματικές (κρίσεις από άλλες χώρες, συμμετοχή σε αντιρατσιστικά κινήματα κ.λπ.), κάποιοι γιατροί και άλλοι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας και όχι μόνο, που συμμετείχαμε ή στηρίξαμε το ψηφοδέλτιο «Δημόσιος Χώρος Πρέβεζα-Λούρος-Ζάλογγο» μαζί με τον επικεφαλής τότε και δημοτικό σύμβουλο τώρα κ. Γιάννη Ρέντζο αναπτύξαμε έναν έντονο και ταυτόχρονα γόνιμο προβληματισμό πάνω στα θέματα υγείας του Δήμου, ο οποίος αποκρυσταλλώθηκε στις προγραμματικές μας θέσεις για την υγεία, αλλά εκδηλώσαμε και τη θέλησή μας για δράσεις, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών, και μετά τις εκλογές.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια οργανώσαμε και τη σημερινή συζήτηση-πρόσκληση στους φορείς της υγείας του Δήμου μας αλλά και συμπολίτες μας, με θέμα τη δημιουργία ενός κοινωνικού ιατρείου ή ιατρείου κοινωνικής αλληλεγγύης, για τους ανασφάλιστους συμπολίτες μας. Το κοινωνικό ιατρείο υπήρχε σαν πρόταση στο πρόγραμμα μας για την υγεία και προτάθηκε η λειτουργία του στην πρώτη μετεκλογική συνέλευση του Δημόσιου Χώρου.

Τρεις βασικά λόγοι μας ώθησαν στην πρόταση μας για δημιουργία κοινωνικού ιατρείου στην πόλη μας, όπου σαν επαγγελματίες υγείας διαπιστώνουμε καθημερινά ότι:

1) Αυξάνεται ο αριθμός των ανασφάλιστων συνανθρώπων μας (μεταναστών και όχι μόνο, ακόμα και ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που λόγοι αξιοπρέπειας μπορεί να μην τους επιτρέπουν να ζητήσουν βοήθεια), οι οποίοι βιώνουν αποκλεισμό από ιατρική βοήθεια και φαρμακευτική αγωγή. Οι αποκλεισμοί αυτοί, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές (ανεργία, ανασφάλιστη εργασία, συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας) που εφαρμόστηκαν με το άλλοθι της εξόδου από την κρίση, διαρκώς θα διευρύνονται με την αντιμετώπιση της υγείας σαν εμπόρευμα και όχι σαν δημόσιο αγαθό ( 5 ευρώ για κάθε ιατρική πράξη στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, ακόμα και στα έκτακτα, ιδιωτικοποίηση της απογευματινής λειτουργίας των νοσοκομείων, παραχώρηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, και έπονται συγχωνεύσεις και καταργήσεις νοσοκομείων).

2) Αυξάνεται η νοσηρότητα και η θνησιμότητα, κυρίως των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, την περίοδο της οικονομικής κρίσης, όπως υποστηρίζουν οι επιστημονικές έρευνες.

3) Η πεποίθησή μας ότι η δημιουργία μιας ασπίδας προστασίας της συνοχής της κοινωνίας, μέσα από δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την αντίσταση της κοινωνίας και την επιβολή μιας άλλης λύσης στην κρίση, προς όφελός της.

Στις διάφορες ψυχοθεραπευτικές ομάδες, η ενστάλαξη της ελπίδας, η καθολικότητα, ο αλτρουϊσμός και η συνεκτικότητα της ομάδας, αποτελούν σημαντικούς θεραπευτικούς παράγοντες.

Αν θεωρήσουμε την ομάδα μια μικρογραφία της κοινωνίας, τότε η κοινωνία, για να μπορέσει να ξεπεράσει το σοκ και το φόβο από τις βίαιες επιθέσεις και ανατροπές στη ζωή των ανθρώπων θα πρέπει:

Να ξαναβρεί την ελπίδα για το μέλλον της: Σημαντικό γι’ αυτή την προοπτική είναι να μη νιώθει κανείς μόνος, αβοήθητος, απελπισμένος, χωρίς μέλλον.

Nα συνειδητοποιήσει την καθολικότητα και παγκοσμιότητα της κρίσης: Αυτή η κρίση μας αφορά όλους, εκτός από αυτούς που τη δημιούργησαν και θα πλουτίσουν πάλι από αυτή. Αν αυτή η καθολικότητα της μοίρας που μας επιφυλάσσουν, γίνει συνείδηση όλων, από τους γιατρούς μέχρι τους μετανάστες χωρίς χαρτιά που περιθάλπουν, τότε ο φόβος υποχωρεί, η σιωπή σπάει και η κοινωνία αντιδρά.

Να αναδειχθούν ξεχασμένες αξίες όπως ο αλτρουϊσμός: Μας βοηθάει στην ενδυνάμωση μέσα από την κοινωνική προσφορά.

Να διατηρήσει τη συνεκτικότητά της ως κοινωνία απέναντι στην επιδίωξη της διάλυσής της. Αυτό είναι άλλωστε που τους τρομάζει περισσότερο, τόσο που προσπαθούν μέσα από τα δελτία των 8, να δημιουργήσουν αποδιοπομπαίους τράγους (δες μετανάστες) και να εντείνουν τον κοινωνικό αυτοματισμό στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη.

Η αλληλεγγύη είναι η μόνη διέξοδος για όλους μας.

Γιατί εμείς ως γιατροί δεν θεωρούμε ότι είμαστε οι απέξω από την κρίση, που σαν καλοί Σαμαρείτες θα βοηθήσουμε τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας. Θιγόμαστε κι εμείς από αυτή την κρίση. Άλλωστε πριν μια εβδομάδα αναβλήθηκε αυτή η συνάντηση εξαιτίας της πανελλαδικής κινητοποίησης των γιατρών για δημόσια υγεία και εργασιακή αξιοπρέπεια. Μια κινητοποίηση που κατασυκοφαντήθηκε από τα ΜΜΕ και όχι μόνο σαν συντεχνιακή. Επομένως χρειαζόμαστε και μείς την αλληλεγγύη της κοινωνίας και θα την έχουμε, αν είμαστε κι εμείς αλληλέγγυοι με τους ανθρώπους που πλήττονται.

Γιατί μας ταιριάζουν τα λόγια του Σοπενάουερ πριν 200 χρόνια, που έλεγε ότι ο ένας θα πρέπει να αποκαλεί τον άλλο «σύντροφο της οδύνης».

Δεν διεκδικούμε τη μοναδικότητα της ιδέας, ξέρουμε ότι ιδέες υπάρχουν πολλές, κάποιες μάλιστα έχουν υλοποιηθεί με επιτυχία (Ρέθυμνο, Ηγουμενίτσα). Ζητήσαμε και πήραμε μέρος της τεχνογνωσίας τους. Κάποιοι από εμάς λειτουργούν ήδη αλληλέγγυα προσφέροντας ιατρική βοήθεια σε μετανάστες σαν μέλη της αντιρατσιστικής πρωτοβουλίας.

Το κοινωνικό ιατρείο σαφώς και δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα υγείας των ανασφάλιστων. Θα ανακουφίσει κάποιους συνανθρώπους μας κι αυτό είναι σημαντικό, αυτό όμως που θέλουμε είναι να γίνει ορατό το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις, γιατί σήμερα είναι κρυμμένο στις παράγκες των μεταναστών στα χωράφια, όπου προσφέρουν ανασφάλιστη εργασία, στα κρατητήρια της αστυνομίας που είναι γεμάτα κάθε εβδομάδα από μετανάστες χωρίς χαρτιά, που το μόνο έγκλημα τους είναι που ζήτησαν μια καλύτερη ζωή, στην αξιοπρέπεια και στη σιωπή των ανθρώπων της διπλανής πόρτας.

Να κάνουμε ορατό το πρόβλημα και να αγωνιστούμε όλοι μαζί για ένα δημόσιο σύστημα υγείας για όλους τους πολίτες που ζουν σ’ αυτή τη χώρα.