Διακαναλική Συνέντευξη Τύπου των Οικολόγων Πράσινων (6 Ιουνίου 2012)

http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=3433

Γ. Παρασκευόπουλος Επικεφαλής Επικρατείας ψηδοδέλτιου ΟΠ (απομαγνητοφώνηση ομιλίας)

Χθες ήταν η παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος. Όλοι έσπευσαν να διακηρύξουν τις ευαισθησίες τους. Καθένας με τον δικό του τρόπο.

Μέρα περιβάλλοντος όμως ήταν και μια άλλη, πρόσφατη πάλι, 26 Απριλίου. Την μέρα εκείνη μια μεγάλη περιβαλλοντική οργάνωση, το WWF, είχε απευθύνει μια ανοιχτή επιστολή στους πολιτικούς αρχηγούς και ζητούσε μια μόνο δέσμευση, ότι η κρίση δεν θα είναι άλλοθι για εκπτώσεις στο περιβάλλον. Περιμέναμε να απαντήσουν πολλοί. Απάντησαν μόνο δύο. Οι Οικολόγοι Πράσινοι και ένα ακόμα κόμμα, το κόμμα Ελλήνων Πειρατών. Τα συμπεράσματα βγαίνουν εύκολα.

Ένα δεύτερο. Στις 22 Μαΐου, πάλι το WWF, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ενόψει της τελευταίας συνόδου κορυφής, παρουσίασε μια έκθεση και μια έκκληση για το μνημόνιο. Επί λέξη: ότι έχει ξεκάθαρα αρνητική περιβαλλοντική διάσταση με χειρότερη από όλες στην Ελλάδα και από τις άλλες χώρες του μηχανισμού στήριξης. Και ζητούσε και κάτι ακόμα. Να ενσωματωθούν σε τυχών διορθωτικές κινήσεις και δείκτες αειφορίας, κοινωνικοί και περιβαλλοντικοί. Εμείς το φέραμε στο Ευρωκοινοβούλιο. Περιμέναμε όλα τα κόμματα κατά του μνημονίου, να το θεωρήσουν σαν μια αφετηρία να ασκήσουν δριμύτατη κριτική. Κανείς δεν είπε τίποτα. Είναι θέμα που καίει. Για κάποιους το περιβάλλον είναι πολυτέλεια. Κάτι που μπορεί να περιμένει για το μέλλον. Και τα συλλογικά αγαθά ίσως επίσης.

Εμείς θα δώσουμε 4 παραδείγματα γιατί είναι άμεσο, γιατί επείγει.

Παράδειγμα πρώτο, σκουπίδια. Δίπλα μας. Υπάρχει επίσημο σχέδιο. Ουσιαστικά, καύση από το παράθυρο. Βιοξήρανση σε πρώτη φάση, καύση στη δεύτερη. Θα χρειαστεί χώρος τοξικών αποβλήτων, o πλησιέστερος είναι στην Ιταλία και στη Τουρκία. Καταθέτουμε ολοκληρωμένη εναλλακτική αντιπρόταση. Κοστίζει 250.000.000 ¤ λιγότερο το χρόνο μόνο για την Αττική. Μην το δείτε σαν νούμερο στον κρατικό προϋπολογισμό. Δείτε το σαν αριθμό στα δημοτικά τέλη που έχουν και την πιο άδικη κατανομή. Όλοι πληρώνουν τα ίδια, άρα οι φτωχότεροι πληρώνουν περισσότερο και σε καιρούς κρίσης. Δημιουργεί η πρόταση μας 4.500 παραπάνω θέσεις εργασίας, τριπλάσιες από την πρόταση του μνημονίου, και επιπλέον μειώνει την επιβάρυνση αυτού εδώ του χώρου, 50% σε πρώτη φάση, 80% σε δεύτερη.

Παράδειγμα δεύτερο. Μετακινήσεις στις πόλεις. Οι συγκοινωνίες υποβαθμίστηκαν για λόγους εξοικονόμησης δαπανών. Τα εισιτήρια με τα μέτρα του Ιουνίου αυξάνονται και άλλο, από την πρωτοχρονιά. Σε 4 χρόνια τρεις φορές πάνω. Τίποτα άλλο δεν τριπλασιάστηκε αυτή τη περίοδο. Η αντιπρόταση μας, επενδύουμε στην αναβάθμιση των συγκοινωνιών σε πόλη φιλική στο περπάτημα και στο ποδήλατο. Εξοικονομεί από τον καθημερινό προϋπολογισμό, του καθημερινού πολίτη, σημαντικά ποσά. Τον απαλλάσσει από την υποχρέωση να χρησιμοποιεί διαρκώς το ΙΧ, να πληρώνει την αυξημένη βενζίνη, τα αυξημένα διόδια.

Παράδειγμα τρίτο. Εμπορευματικές μεταφορές. Η στήριξη στο πετρέλαιο, με τις αυξημένες διεθνείς τιμές και όχι μόνο με τους φόρους, σημαίνει εισαγόμενο πληθωρισμό. Σημαίνει επιβάρυνση του κόστους ζωής του κάθε προϊόντος που φτάνει στο ράφι και αγοράζουμε. Αντιπρόταση, συνδυασμένες μεταφορές με κορμό τον σιδηρόδρομο. Εξοικονόμηση ενέργειας, όφελος για την οικονομία, όφελος και για το ισοζύγιο που είναι από τους πιο κρίσιμους δείκτες. Πάμε σε άλλα συλλογικά αγαθά. Δύσκολο αγαθό, εκτός έδρας, ασφάλεια. Έχουμε μια πολιτική ναρκωτικών που σκοτώνει τους χρήστες και ταΐζει τους έμπορους ελάχιστοι την θίγουν. Αντιπρόταση πάμε στο μοντέλο της Βρετανίας, της Πορτογαλίας. Πράγματα που γίνονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μακριά μας και αλλά και κοντά μας. Με άξονα τη μείωση του κόστους για την κοινωνία και την πρόληψη. Αποσυμφωρούμε την δικαιοσύνη πρώτα πρώτα από τις μισές σχεδόν υποθέσεις. ¶ρα έχουμε την επιτάχυνση, την λειτουργικότητα. Αποσυμφορούμε και την αστυνομία γιατί πρέπει η μόνη της δουλειά να είναι η ασφάλεια των πολιτών, το τονίζω των πολιτών, όχι του συστήματος.

Παράδειγμα τελευταίο. Η υγεία στις μέρες αυτές. Στην επικαιρότητα, στην αιχμή της επικαιρότητας. Από το 2009 μέχρι το 2011 1.000.000.000 ετήσιες περικοπές, στο μεσοπρόθεσμο μέχρι το 2015 άλλο 1,3 δισεκατομμύρια στις δαπάνες για νοσοκομειακή περίθαλψη, ανάμεσα τους και τα φάρμακα. Δική μας αντιπρόταση, εξορθολογισμός ναι, όπου μπορούν να κοπούν λεφτά να κοπούν αλλά δεν πάει ούτε ευρώ στην μαύρη τρύπα. Όλα επανεπενδύονται στην βελτίωση, την αναβάθμιση, στην επέκταση της δημόσιας περίθαλψης και στην πρόληψη.

Τα συλλογικά αγαθά λοιπόν, το περιβάλλον, δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι κάτι που μπορεί να αναβληθεί, κόντρα σε όλους όσους το πιστεύουν αυτό. Είναι ζωτικό μέρος της λύσης τώρα, σήμερα, άμεσα. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να ζήσουμε ανθρώπινα όλοι, το τονίζω όλοι, ανεξάρτητα από αγοραστική δύναμη.  Λεφτά δεν υπάρχουν πια. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να ξανά υπάρξουν λεφτά για να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Το δικαιούμαστε άμεσα, τώρα, μια κοινωνία με συνοχή.

Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για διλήμματα, το δίλημμα δεν είναι μόνο η κυβερνησιμοτητα, δεν είναι μόνο το μνημόνιο, είναι η πραγματική οικονομία. Αυτό που θέταμε και στις προηγούμενες εκλογές. Γύρω μας, εξακολουθεί να χτίζεται, στη σκιά του μνημονίου, μια οικονομία λεηλασίας φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Μια οικονομία, θα την λέγαμε με δύο λέξεις, τύπου Αλβανίας και Ρουμανίας. Με πυλώνες τις εξορύξεις. Οι υδρογονάνθρακες είναι η νέα μεγάλη ιδέα. Τον τουρισμό με τα φαραωνικά αυτάρκη τουριστικά συγκροτήματα που συγκεντρώνουν τον τουρισμό σε λίγα χέρια, τον αποκόβουν από την τοπική οικονομία και έχουν πολύ μεγάλες απαιτήσεις σε φυσικούς πόρους. Και με τρίτο πυλώνα το τσιμέντο. Την ανοικοδόμηση μιας νέας  πόλης στο Ελληνικό, τις 700.000 τουριστικές κατοικίες σαν αυτές που βούλιαξαν και συνεχίζουν να βουλιάζουν την ισπανική οικονομία, που πιθανά βουλιάζει η σήμερα ή αύριο. Τους αυτοκινητοδρόμους που κάποια έργα ναι πρέπει να τελειώσουν, αλλά δεν μπορούν να είναι όλοι ιερή αγελάδα. Δεν μπορούμε το ελάχιστο δημόσιο χρήμα να το ξοδεύουμε να γλινουν ιδιωτικά έργα που δεν μπορούν πια να βρουν ιδιωτικά κεφάλαια και που όλο και λιγότεροι πολίτες έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν.

Απέναντι σε αυτά, είμαστε οι μόνοι που μιλάμε για τον αναπροσανατολισμό της οικονομίας. Δεν μπορούμε να μείνουμε στο μοντέλο που κατέρρευσε. Δεν κατέρρευσαν μόνο τα δημόσια οικονομικά. Κατέρρευσε ολόκληρη η οικονομία που χτιζόταν τις τελευταίες δεκαετίες. Μια οικονομία με ημερομηνία λήξης.

Και αντιπροτείνουμε πυλώνα της αναζωογόνησης της υπαίθρου. Δεν μπορούν τα δυο τρίτα της χώρας να είναι στην εγκαταληψη. Υπάρχει 1,5 εκατομμύριο κόσμος από τις πόλεις που ζητάει μια διέξοδο εκεί. Και καταθέτουμε συγκεκριμένο σχέδιο.

Πυλώνας, η απεξάρτηση από το πετρέλαιο και το λιγνίτη. Και για το περιβάλλον και για το κλίμα και για την οικονομία. Η κλιματική αλλαγή με επίσημα στοιχεία τον 21^ο αιώνα θα κοστίσει 700 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο στην Ελλάδα σε σημερινές τιμές, διπλά από ότι το χρέος πριν από το PSI. Δεν το αντέχουμε.

Πυλώνας, τα συλλογικά αγαθά, η κοινωνική οικονομία, τα θέματα της καθημερινής ζωής που δεν μπορούν να μείνουν δεύτερη προτεραιότητα, τα μεγάλα ζητήματα της Αθήνας που πρέπει επιτέλους, έστω και τώρα να γίνει μια ανθρώπινη πόλη.

Και απέναντι σε αυτά τι έχουμε; Τον κύριο Σαμαρά να διαμαρτύρεται γιατί οι Οικολόγοι είναι εμπόδιο στις επενδύσεις. Ναι, είμαστε εμπόδιο στις επενδύσεις που καταστρέφουν περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες δημιουργούν, που κλείνουν προοπτικές αντί να ανοίγουν. Δεν θέλουμε να είναι η Ελλάδα χωματερή των επενδύσεων που δεν είναι επιθυμητές στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης των 15. Και από την άλλη μεριά, δεν θέλουμε μια οικονομία Αλβανίας και Ρουμανίας, και δεν τις θέλουμε ούτε στις εξορύξεις. Πρέπει να πούμε την αλήθεια, τα τρία «οικόπεδα» όπως χαρακτηρίζονται, που ξεκινούν ήδη οι αδειοδοτήσεις, Γιάννενα - Πατραϊκός -Κατάκολο, τα εκτιμώμενα αποθέματα συνολικά είναι όσο δύο χρόνια πετρελαϊκής κατανάλωσης μόνο της χώρας. Δηλαδή ένα τίποτα, ένα άδειο πουκάμισο. Θα έχουμε τις περιβαλλοντικές συνέπειες χωρίς να έχουμε το όφελος. Η Κύπρος για να βγάλει το φυσικό αέριο από το βάθος της Μεσογείου, από την πρώτη διαδικασία, το ξεκίνημα, μέχρι την ώρα που θα βγει το πρώτο αέριο, θα χρειαστεί 10 χρόνια. Σημαίνει πως όποιες υποσχέσεις, είναι για μετά τη 10ετία. Μια πετρελαιοκηλίδα σαν αυτή του κόλπου του Μεξικού, είχε την έκταση όπως όλο το νότιο Αιγαίο, από την Πελοπόννησο ως την Μικρά Ασία, από την Εύβοια όπως την Κρήτη. Τεχνολογία για να το αντιμετωπίσει δεν υπάρχει. Το ρισκάρουμε; Η μόνη παρόμοια θάλασσα που το κάνει είναι η Κασπία, είναι πρότυπα μας το Αζερμπαϊτζάν και  το Ουζμπεκιστάν;

Και εκεί που θα περιμέναμε ότι αυτά είναι μόνο της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, μόνο των μνημονιακών κομμάτων, ερχόμαστε και βλέπουμε το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Παρασκευή. Ο κύριος Τσίπρας μίλησε σε όλα τα κανάλια, στην υψηλότερη δυνατή δημοσιότητα, ότι ναι και εξορύξεις για καλό σκοπό για την κοινωνική ασφάλιση, με σεβασμό στο περιβάλλον. Γίνεται; Γίνεται να τα έχουμε όλα;

Απέναντι σε όλα αυτά έχει αλλάξει κάτι. Το πολιτικό τοπίο. Στις περασμένες εκλογές μιλούσαμε για το μνημόνιο. Τώρα μιλούμε πιο απλουστευτικά. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ένα εμπόριο φόβου και σε ένα εμπόριο ελπίδας. Το πολιτικό σύστημα, τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα θέλουν να ενώσουν όλα τα ναι σε μια κάλπη και όλα τα όχι σε άλλη μια. Όποια κι αν είναι τα συμφέροντα, οι σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από αυτό, υπάρχει μια απάντηση. Δεν είναι ίδια ούτε όλα τα όχι ούτε όλα τα ναι.

Το δικό μας όχι στο μνημόνιο είναι κατηγορηματικό. Δεν δεχόμαστε συνταγές που κατεδαφίζουν μια χώρα, με την ελπίδα να γίνει κάποια στιγμή ελκυστική σε επενδύσεις και να γίνει εξαγωγέας φυσικών πόρων. Θέλουμε όμως αλλαγές, όλες τις αλλαγές που ως χώρα ως κοινωνία χρωστάμε στο εαυτό μας. Εμείς είμαστε ανυποχώρητοι και στα δύο. Και απορούμε πως πριν καλά καλά οριστικοποιηθεί και δρομολογηθεί το ντιμπέιτ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας, του κυρίου Σαμαρά και του κυρίου Τσίπρα, η κρατική τηλεόραση που είναι δημόσιο αγαθό σπεύδει να εξασφαλίσει στέγη στο γεγονός. Δεν μπορούσαν να πάνε σε ένα ιδιωτικό κανάλι;

Οι εκλογές δεν μπορούν να είναι δημοψήφισμα για το τι γνώμη έχουμε για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί ένα κόμμα, που μάλιστα δεν άσκησε εξουσία, να φταίει για όλα τα δεινά της χώρας. Παράλληλα όμως είναι μέρος του πολιτικού συστήματος. Ήταν το κόμμα, η Αριστερά, η παράταξη, που απέναντι σε ένα αδιέξοδο μοντέλο προέταξε απλώς τον εκδημοκρατισμό της κατανάλωσης. Και ως ένα βαθμό το πέτυχε, μέχρι το 2009 με βαρύ κοινωνικό τίμημα, είχαμε την υψηλότερη ανεργία στους νέους, τα μεγαλύτερα ποσοστά κινδύνου φτώχειας στην Ευρώπη των 15. Αλλά αυτοί βλέπετε δεν είχανε φωνή.

Για αυτό, εμείς που τα ξέρουμε δεν νοσταλγούμε την προ μνημονίου εποχή. Οι εκλογές, είναι εκλογές ξανά, πρώτου γύρου. Για Βουλή και όχι για κυβέρνηση. Θα μιλήσουμε μετά και για κυβερνητικές λύσεις. Δεν φοβόμαστε τα δύσκολα, σηκώνουμε το γάντι όπου χρειάζεται. Όμως έχουμε μια Νέα Δημοκρατία που κυρήσει την επιστροφή στην δεκαετία του 50. Προσπαθεί να διχάσει την κοινωνία, εμπορεύεται τον φόβο. Μιλάει για αναγέννηση. Ουσιαστικά προτείνει να αναγεννηθούν, να συνυπάρξουν τα χειρότερα του μνημονίου με τα χειρότερα της πριν το μνημόνιο εποχής. Υπόσχεται οικόπεδα στην Παμβώτιδα, στη λίμνη των Ιωαννίνων, μέσα στη προστατευόμενη περιοχή προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Θέλει να κάνει συμμέτοχους στη λεηλασία της χώρας όχι μόνο την Τρόικα αλλά και την εκλογική της πελατεία. Βάζει το δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Εμείς θέλουμε και ευρώ και μια ευρωπαϊκή χώρα. Αν δεν έχουμε και τα δύο δεν θα μπορέσουμε να έχουμε κανένα.

Την ίδια ώρα έχει υπογράψει την δανειακή σύμβαση. Το συν 4,5 % δημοσιονομικό πλεόνασμα που έχει δεσμευτεί Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, μας βγάζει εκτός Ευρωζώνης, καμιά άλλη χωρά της Ευρωζώνης δεν το έχει πετύχει ως τώρα. Και βέβαια δεν είναι κίνδυνος μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Νέα Δημοκρατία για να φύγουμε από το ευρώ. Ένας οποιοσδήποτε λάθος χειρισμός, σαν αυτός του κυρίου Παπανδρέου τον περασμένο Νοέμβρη, που πήγε να παίξει στα ζάρια με το δημοψήφισμα την ευρωπαϊκή προοπτική τη χώρας, μπορεί να έχει απολύτως το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.

Δεν ισχύει λοιπόν, το δε φοβόμαστε πια, αυτό που σας λέει διαρκώς ο ΣΥΡΙΖΑ από τις τηλεοράσεις. Πρέπει να φοβόμαστε τα πάντα γιατί βρισκόμαστε ανάμεσα σε συμπληγάδες, και ο δρόμος για την διέξοδο είναι μονοπάτι και το χαρίσουμε τώρα. Πρέπει να χαραχθεί με προσοχή, υπευθυνότητα, ριζοσπαστισμό και όραμα για το μέλλον. Αλλά το ευρώ πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είναι αυτοσκοπός, είναι εργαλείο για να μην έχουμε μια εσωτερική υποτίμηση πολλαπλάσια από το μνημόνιο, πρώτα από όλα στους μισθούς και τις συντάξεις.

Γύρω από όλα αυτά, είναι και το θέμα τις επαναδιαπραγμάτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας λέει πρώτο βήμα μαγικά είναι να καταργήσει το μνημόνιο, και να βάλουμε στη θέση του ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης. Ερώτημα, ποιο; Βλέπουμε κλειστά χαρτιά. Οι πολίτες δεν αντέχουν άλλη λευκή επιταγή, χρειάζεται όλοι να ανοίξουν τα χαρτιά τους να συζητήσουμε. Το προσπαθούμε και προεκλογικά, κάναμε και ένα στρογγυλό τραπέζι την Πέμπτη, η καρέκλα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άδεια, και είναι το κόμμα που επί χρόνια μιλάει για την άδεια καρέκλα του ΚΚΕ σε έναν άλλο διάλογο που αυτοί ευαγγέλονται.

Απέναντι σε όλα αυτά, η ψήφος στους Οικολόγους Πράσινους, είναι εκείνη που μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Είναι πρώτα απ'όλα η ψήφος που θέλουμε να είναι μέρος μιας νέας πλειοψηφίας, πέρα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Μιας νέας πλειοψηφίας όμως που να δίνει και λύσεις σε ένα πλαίσιο σεβασμού πρώτα απ όλα στην περιβαλλοντική και κοινωνική βιωσιμότητα, ευρωπαϊκής προοπτικής γιατί οι μάχες δίνονται και στην Ευρώπη, εκεί είναι το κρίσιμο στοίχημα. Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο, λύσεων πέρα από το μνημόνιο. Το ερώτημα προς τους πολίτες είναι ότι η εναλλακτική πλειοψηφία, χωρίς το ΠΑΣΟΚ βγαίνει μόνο αν είναι στη Βουλή και οι Οικολόγοι Πράσινοι. Το ερώτημα είναι λοιπόν, θέλουμε ρυθμιστή τους Οικολόγους Πράσινους ή τον κύριο Βενιζέλο; Θυμίζουμε ότι η χώρα δεν αντέχει άλλες εκλογές, και ο κύριος Βενιζέλος προσπαθεί να πιέσει, να διασφαλίσει ότι στην ίδια κυβέρνηση θα είναι και η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σεβαστό ως επιλογή, μπορεί να το προσπαθήσει. Αυτό που δεν έχει δικαίωμα, είναι να οδηγήσει τη χώρα σε τρίτες εκλογές αν δεν το πετύχει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με το μέλλον της χώρας. Και αυτό που λέμε εμείς, και ο κύριος Βενιζέλος σίγουρα από εμάς δεν θα το ακούσει, χρειάζεται να του το πουν οι πολίτες. Ότι δεν έχει δικαίωμα να προκαλέσει τρίτες εκλογές.

Το δεύτερο που κάνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι τη διαφορά, η επαναδιαπραγμάτευση θα κριθεί κυρίως στην Ευρώπη. Είμαστε μέλος μιας μεγάλης πολιτικής οικογένειας που κάνει τη διαφορά στην αλληλεγγύη προς την Ελλάδα, και εκεί μπορούμε να είμαστε καταλύτης για πράγματα που θέλουμε να αλλάξουν, γιατί οι Πράσινοι είναι η καλύτερη αντιπολίτευση απέναντι στη κυρία Μέρκελ και τον κύριο Μπαρόζο, δεν μένουν όμως στην αντιπολίτευση, συνδιαμορφώνουν εξελίξεις, και η ελληνική συμμετοχή στο ελληνικό κοινοβουλιο δημιουργεί γέφυρες με την Ευρώπη. Δημιουργεί πάνω απ όλα την εικόνα μιας Ελλάδας που δεν μένει ούτε μόνο στη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, ναι σε όλα και τίποτα στη πράξη πέρα από περικοπές, ούτε και στο ότι φοβόμαστε να αλλάξουμε το οτιδήποτε. Μια Ελλάδα που θέλει να αλλάξει αλλά αλλάζει με τους δικούς της όρους, δίνει διέξοδο.

Κάνει τη διαφορά σε κάτι ακόμα, ότι φέρνει στο προσκήνιο τα θέματα του περιβάλλοντος, της καθημερινής ζωής, των συλλογικών αγαθών, αυτά που κάνουν την διαφορά, που ενώνουν τα μεγάλα με τα μικρά, πολιτική όχι μόνο για την χώρα, όχι μόνο για την οικονομία αλλά για τους πολίτες.

Αν πάλι δεν βγει εναλλακτική πλειοψηφία, μια διαφορετική αντιπολίτευση προγραμματική που θα έχει προτάσεις, που θα αποδυκνείει σε κάθε βήμα ότι το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος, και που δεν θα διχάζει την κοινωνία, το πολιτικό  σύστημα μπορεί να διχάζεται, μπορούμε να συγκρουόμαστε για το μνημόνιο και για χίλια άλλα, δεν μπορεί όμως να διχάζεται η κοινωνία. Δεν είναι μόνο το μνημόνιο. Υπάρχει η διαφάνεια, η δημοκρατία, οι θεσμικές αλλαγές και είναι σημαντικό ότι σε αυτά μπορούμε να συζητάμε με όλους, και με τις φιλελεύθερες δυνάμεις, χωρίς να βάζουμε το μνημόνιο στην άκρη.

Ξεκινήσαμε την εκστρατεία μας με καθυστέρηση, η δυναμική μας αναπτύσσεται και αυτή με καθυστέρηση, φαίνεται τώρα, δεν αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, θυμίζουμε όμως πως και του ΣΥΡΙΖΑ η δυναμική αναπτύχθηκε μετά το τέλος των δημοσκοπήσεων και φάνηκε στην κάλπη. Ελπίζουμε πως θα φανεί και η δικιά μας εκεί, αλλά ακόμα και αν δεν το πετύχουμε, είναι και πάλι σημαντικό να υπάρχει από την κάλπη ένα ισχυρό πράσινο κόμμα, μια φωνή και για το τώρα και για το μέλλον. Δεν διαλέγουμε τα εύκολα. Δώστε μας την δύναμη να ακούγεται η φωνή μας και στη συνέχεια, γιατί η Ελλάδα χρειάζεται οπωσδήποτε ένα πράσινο κόμμα για το τώρα και για το αύριο, και γιατί ο δρόμος για το αύριο πρέπει από σήμερα κιόλας από τις 18 Ιουνίου να μείνει ανοικτός, είναι μια πολυτέλεια που  διαφορετικά που δεν μπορούμε να την αντέξουμε.