Αριστεροί ή δεξιοί; ( M.Mιχελής)

Αριστεροί ή δεξιοί; Μάλλον το αυτονόητο της οικολογίας, παραμελείται και εγκαταλείπεται, στο δίλημμα των ημερών.

·         Η Οικολογία βεβαίως κι έχει τις κοινωνικές ευαισθησίες, της κλασικής αριστερής συμπεριφοράς.
·         Η Οικολογία βεβαίως, ως ολιστική αξιακή-πολιτική άποψη, δεν πρεσβεύει  την βίαιη χαοτική  ανατροπή του καπιταλισμού.
·         Η Οικολογία, είναι μέσα στο πνεύμα των αγορών, αντιλαμβανόμενη το διεθνές περιβάλλον του οικονομικού ανταγωνισμού, τη δεξιά θεοκρατορία του χρήματος.

Η Οικολογία δεν είναι η διαιώνιση , ο εκσυγχρονισμός του υφιστάμενου συστήματος, αλλά η εναλλακτική αντιπρόταση, στην τυχάρπαστη  ευδαιμονία της εντατικής ανάπτυξης.

Εκείνο λοιπόν που χαρακτηρίζει τη δεξιά, δηλαδή η επιτάχυνση, το βάθεμα  και η εξάπλωση της παραγωγής του πλούτου, η Οικολογία το αντιστρατεύεται. Το εργαλείο της καπιταλιστικής αγοράς, δηλαδή το νόμισμα, το μεταστρέφει και από πάθος, το μετατρέπει σε αλληλεγγύη, εντάσσοντάς το στις ουσιαστικές αξίες της ζωής.

·         Στην βιοποικιλότητα.
·         Στην ισότιμη συμπεριφορά των ανθρώπων και των κρατών.
·         Στην αγαστή σχέση μας με την πανίδα.
·         Στην έλλογη συμπεριφορά μας με την χλωρίδα.
·         Στην πολυμορφικότητα των πολιτιστικών στοιχείων κάθε τόπου.
·         Στην φέρουσα δημογραφική ικανότητα κάθε περιοχής.
·         Στην δημιουργική προσπάθεια της περιβαλλοντικής ισορροπίας.

Η Οικολογία λοιπόν δεν είναι δεξιά, γιατί δεν έχει κοινά σύνορα με τις απόψεις της για το κέρδος.

Η Οικολογία δεν είναι κλασικά αριστερή, από την άποψη της απλουστευτικής ανάλυσης της νέας κοινωνίας, που ο άνθρωπος είναι δημιουργός και διαχειριστής, του ευαγγελιζόμενου νέου μοντέλου.  Η Οικολογία είναι κοινωνικά εναλλακτική!

Γι αυτό και της αρμόζει επάξια ο τίτλος της διαφορετικότητας. Απ’ εκεί λοιπόν αρχίζουν οι διαφορές μας με τους άλλους. Απ’ εκεί και πέρα αρχίζει ο μακρύς δρόμος της νέας νοοτροπίας, που καλείται να κτίσει μέσα στις μάζες. Η Οικολογία λοιπόν δεν είναι το πράσινο γλειφιτζούρι του καπιταλισμού, ούτε το καμουφλάζ του κόκκινου κορπορατισμού.

Και ιδού το παράδειγμα:

Το Εκουαδόρ, είναι μια φτωχή χώρα, με πολλά χρέη και φυσικά με πολλές ανάγκες. Οι πιέσεις που δέχεται για να ξοφλήσει και για να προοδεύσει καπιταλιστικά είναι αμέτρητες.

Κι όμως κρατά την αξιοπρέπειά της!  Έχει άφθονο πετρέλαιο και το ανταλλάσσει με την βιοποικιλότητα!

Θα εγκαταλείψει λοιπόν τις γεωτρήσεις, στο Εθνικό της Πάρκο «Yasuni», θα δεχθεί ν’ ανταλλάξει τα 7 δις δολάρια (για τα επόμενα 13 χρόνια), αν οι χώρες που της ζητούν τα δανεικά, δεχθούν ισόποσα να της αφαιρέσουν χρέος! Δηλαδή το Εκουαδόρ προκαλεί το διεθνές κεφάλαιο με την πρότασή του. Χάνω κέρδη και χάνεται δανεικά. Μειώνω το εισόδημά μου και μειώνεται τις απαιτήσεις σας. Με εκβιάζεται με τις πιέσεις σας κι εγώ δίνω ως δώρο στην ανθρωπότητα, την ακεραιότητα του φυσικού μου περιβάλλοντος.

Σημειωτέον, τα λεφτά που χάνει το Εκουαδόρ, αντιπροσωπεύουν το μισό των δημοσίων δαπανών, της χώρας.  Η μόνη χώρα που μέχρι τώρα δέχθηκε αυτή την οικολογική πρόκληση ήταν η Ιταλία. Οι άλλοι δανειστές (Γερμανοί και Βέλγοι), «ξεροβήχουν» από την αμηχανία.

Μιχάλης Μιχελής