Σύλλογος για τον πολιτισμό και το περιβάλλον Νυδρίου «Βίλχελμ Νταίρπφελντ»: «Ο Κολοκοτρώνης μέσα μας»

25-03-2021, 15:13:42 Παναγιώτης Κουνιάκης Πολιτισμός 0

Τα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία του Έθνους μάς βρίσκουν στη δική μας τρικυμία εθνική, παγκόσμια, προσωπική με τους εχθρούς και τους φίλους στους κλασικούς τους σχηματισμούς …

Αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα μιας δημοσίευσης εδώ είναι μικρά στιγμιότυπα μιας επιτακτικής ανάγκης που μεγαλώνει μέσα μας: να σκεφτούμε ξανά, ουσιαστικά, να βρούμε σημεία ταυτότητας και προσανατολισμού πάλι και πάλι, όπως έρχονται τα κύματα κι άλλα κύματα αυτής της τρικυμίας.

Από την παλιά αμεριμνησία και το πέρασμα στον φόβο η επιστροφή στο βαθύ λαρύγγι της Ιστορίας.

Γιατί ο γενικός, σταθερός μας κανόνας είναι σαφής και διαυγής. Τον βαφτίζουμε στην κολυμβήθρα της ιστορικής μνήμης και το όνομα αυτού έχει τη λάμψη μιας αστραπής: Συνέχεια!

Από εκεί προερχόμαστε, εκεί καταλήγουμε. Όχι ακριβώς στο χώμα.

Το 21 είναι η αιμάτινη, μπαρουτοκαπνισμένη Σύνδεσή μας με τον μεγάλο χρόνο του κόσμου.

Συνοψίζει την ανθεκτικότητα μας στις χιλιετίες του παρελθόντος και του μέλλοντος.

Συμβαίνει να καλπάζει προς εμάς αυτό το συμπέρασμα, αυτή η επίγνωση και η συνείδηση. Ξανά με την ανάγνωση του ηρωισμού και την δυνατότητα κυρίως τώρα, κυρίως μέσα μας, του Αδιανόητου.

Ο μεγάλος χρόνος της Συνέχειας είναι απλά συγκεκριμένος και απτός.

Απτός, μία ακριβής λέξη στο πέρασμα αιώνων σκλαβιάς, φοβέρας, τρόμου, ήττας, προδοσίας, πείσματος και αντοχής στη σταθερή πορεία του αίματος.

Απτός, όταν μπορούμε να ακούμε το θρόισμα της θυσίας μέσα μας: τους έγδαραν, τους αποκεφάλισαν, τους απαγχόνισαν, τους έκαψαν, τους έσυραν δούλους στα σκλαβοπάζαρα. Εκείνα τα μικρά παιδιά με τις τρυφερές μητέρες τους, τους γέρους και τους νέους που βυθιζόταν ανώνυμοι, αλυσοδεμένοι και μεγαλοπρεπείς μέσα στα αμπάρια του Ιμπραήμ, στο βυθό κάτω από το γεωπολιτικό σκηνικό του Ναυαρίνου πριν και μετά την γενοκτονία, τον αφανισμό στην Πελοπόννησο.

Η Τιμή και η απόφαση για Ελευθερία από το μέσα όριο τους που βρίσκει και ακουμπάει τον Θεό είναι η προσωπική απόφαση που γίνεται Ιστορία.

Και η Ιστορία τότε σε βρίσκει γυμνό, πεινασμένο, ξυπόλυτο Έλληνα και σε τοποθετεί στο λαμπρό δρόμο για το Μεσολόγγι, τα Ψαρά, τη Χίο, το Κούγκι Αγία Λαύρα, Τριπολιτσά, Δούναβη και όλα τα άλλα ονόματα της θυσίας.

Θερμοπύλες διάσπαρτες στον ασύλληπτο Χρόνο του Ελληνισμού.

1821: Ομάδες των ατάκτων, Κλέφτες και Αρματολοί κατεβαίνουν από τα βουνά και τουφεκίζουν την ησυχία του Οθωμανικού ζυγού και ελευθερώνουν τη γη.

Λόγιοι και διανοούμενοι που διανοούνται τη θυσία, ισχυροί της διασποράς, οι καριέρες και οι περιουσίες καίγονται στον Αγώνα, η ύπαρξή τους καίγεται στον Αγώνα, όλοι και όλα στο αρραγές σημείο, στο υψηλό σημείο που έθεσαν οι Υψηλάντηδες και ο Ρήγας το νόημα της θυσίας .

1821: η απόλυτη φυγή προς την Ιερή Τρέλα, η χρονική στιγμή που ενώνει τους μακρόσυρτους σκοτεινούς αιώνες των αδιάκοπων εξεγέρσεων μετά την άλωση της Πόλης σε Εθνική Παλιγγενεσία.

Ενεργοποιώντας το αόρατο και φοβερό βήμα της Φιλικής Εταιρείας, ο ψίθυρος των τριών “κατεστραμένων εμποροϋπαλλήλων” της συντονίζει την ορμή και την απόφαση ενός κατακερματισμένου Έθνους σε αυτή τη μαγική στιγμή της Επανάστασης.

Τσακάλωφ, Ξάνθος, Σκουφάς ονόματα και ψυχές που πέφτουν σαν άστρα στον δικό μας ουρανό.

1821: και ο Κολοκοτρώνης μέσα μας.

Η στρατηγική του ιδιοφυΐα δεν έχει τα όρια του πεδίου της μάχης, αλλά του ατέρμονου πεδίου του Έθνους, το ΟΡΑΜΑ του μέλλοντός του, την αγάπη του για την πατρίδα.

Η φυλακή του σήμερα είναι το δικό μας κελί, το κελί της νεοελληνικής κακοδαιμονίας και μικρότητας, του κοτζαμπασισμού που συνεχίζει να μας φυλακίζει ερμητικά.

1821: ο Καποδίστριας μέσα μας.

Η μεγάλη πολιτική και διπλωματική ιδιοφυΐα της εποχής του παραδίδει τον εαυτό του στη Συνέχεια του Έθνους με την συντριπτική αυταπάρνησή του.
Η σφαίρα που τον δολοφονεί είναι ακόμη ενεργός, σφηνωμένη στο δικό μας σήμερα και δολοφονεί κατά συρροή το μέλλον, την πρόοδο, αυτό που αξίζει η χώρα.

1821: οι 30.000 γλώσσες που οι Οθωμανοί έκοψαν, γιατί αρνήθηκαν να πάψουν να ομιλούν ελληνικά, στο Κάιρο στην Αίγυπτο και νωρίτερα οι περίπου άλλες τόσες στην Συρία, συνεχίζουν να ομιλούν μέσα μας και παντού τη γλώσσα του Ομήρου.

Το σπαθί που ξεριζώνει τις γλώσσες των Ελλήνων, ριζώνει τη Γλώσσα μας πιο βαθιά στην πείσμωνα συνείδηση της Συνέχειας που σε τοποθετεί από τη κοινή, θνητή σου μοίρα στη κοινή μήτρα της αθανασίας.

1821: η μπαρουτοκαπνισμένη Πίστη, οι ταπεινοί καλόγεροι που ανατινάζουν τη σκλαβιά και οι 75 μάρτυρες μητροπολίτες, ο απαγχονισμένος Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, οι Συνάξεις στα μοναστήρια, οι Συνάξεις στις εκκλησίες που κράτησαν τον πυρετό των δικτύων του ξεσηκωμού και της επικοινωνίας για την Ελευθερία. Αιώνες και Στιγμές με τον Θεό.

1821: Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την ζωή μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ’ ντο από τον νου σου. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης από επιστολή του στον Ιμπραήμ.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΝΥΔΡΙΟΥ «ΒΙΛΧΕΛΜ ΝΤΑΙΡΠΦΕΛΝΤ»